เพลงพื้นเมืองของเราจึงมักเน้นอยู่สองอย่าง  ซึ่งจะออกมาในรูปของการใช้คำสองแง่สองง่าม  การเว้น เสียซึ่งเรื่องที่ทุกข์มากๆ
  การใช้คำสองแง่สองง่าม  อย่างเช่น เพลงฉ่อยของโรงพิมพ์วัดเกาะ เมื่อฝ่ายชายเกริ่น ฝ่ายหญิงได้ยิน เสียงก็ร้องตอบออกมาว่า

  การเว้นเสียซึ่งเรื่องที่ทุกข์มากๆ ระหว่างความสนุก กับความทุกข์ คนเราต้องเลือกเอาอย่างแรกก่อน เสมอบทเพลงของชาวบ้านก็เช่นกัน เมื่อเทียบเนื้อหาในตัวเพลงแล้ว  ส่วนที่กล่าวถึงเรื่องราวแห่งความ ทุกข์มีเปอร์เซ็นต์น้อยว่าด้านความสนุกมาก  และบางครั้ง ความทุกข์ที่นำมาร้องก็เป็นการสมมติขึ้นเพียง เพื่อเปลี่ยน และคั่นอารมณ์คนฟังเท่านั้น  เหมือนอย่างเพลงเรือตอนที่ผัวเก่ากลับบ้าน เมื่อมาถึงบ้านก็ ็ต้องหดหู่ใจที่บ้านรกร้างเพราะไม่มีใครดูแล  ในขณะที่พรรณนาความเปลี่ยนแปลงความเหงาหงอยซึ่งพ่อ เพลงสามารถจะเรียกความสงสารจากคนฟังได้  พ่อเพลงก็ยังอดสอดใส่ลักษณะขี้เล่นเข้าไปไม่ได้  เช่น