พิโรธวาทัง

พิโรธวาทัง  (บทตัดพ้อ)

        พิโรธวาทัง  (บทตัดพ้อ)  คือการกล่าวข้อความแสดงอารมณ์ไม่พอใจ  ตั้งแต่น้อยไปจนมาก  จึงเริ่มตั้งแต่  ไม่พอใจ  โกรธ  ตัดพ้อ  ประขดประชัน  กระทบกระเทียบเปรียบเปรย เสียดสี  และด่าว่าอย่างรุนแรง  

ตังอย่าง

        พระจันทโครบตัดพ้อนางโมราที่ยื่นพระขรรค์ไปทางทนายโจร   ทำให้นายโจรทำร้ายพระจันทโครบ

จากเรื่องจันทโครบ

                น้ำใจนางเหมือนน้ำค้างบนไพรพฤกษ์         เมื่อยามดึกดังจะรองเข้าดื่มได้

        ครั้นรุ่งแสงสุรีย์ฉายก็หายไป                             เพิ่งเห็นใจเสียเมื่อใจจะขาดรอน

(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)

        เมื่อได้ยินคนธรรพ์นาฏกุเวรขับเพลง  “รื่นรื่ยชื่นจิตพี่จำได้...”  พระยาครุฑก็รู้ว่านาฏกุเวรได้แอบขึ้นไปสมสู่กับกากีบนวิมานสิมพลีของตน  จึงรำพันด้วยความโกรธและอาลัยรักกากี  หลังจากนั้นก็ขึ้นไปตัดพ้อนางกากี  ก่อนนำนางมาไว้ที่  หน้าพระลานของพระเจ้าพรหมทัต   จากเรื่องกากีคำกลอน

                        ครั้งนี้เสียรักก็ได้รู้               ถึงเสียรู้ก็ได้เชาวน์ที่เฉาฉงน

                เป็นชายหมิ่นชายต้องอายคน        จำจนจำจากอาลัยลาน

(เจ้าพระยาพระคลังหน)

        บทตัดพ้อที่แสดงทั้งอารมณ์รักและแค้นของ  อังคาร  กัลยาณพงษ์  จากบทกวีเสียเจ้า

                        จะเจ็บจำไปถึงปรโลก      ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย

                จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย             อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ

(อังคาร  กัลยาณพงษ์)

        บทตัดพ้อที่แทรกอารมณ์ขันของ  สุจิตต์  วงษ์เทศ  จากบทกวีปากกับใจ

                        เมื่อรักกันไม่ได้ก็ไม่รัก       ไม่เห็นจักเกรงการสถานไหน

                ไม่รักกูกูก็จักไม่รักใคร                เอ๊ะน้ำตากูไหลทำไมฤา

(สุจิตต์  วงษ์เทศ)