สมัยก่อนประวัติศาสตร์ในดินแดนไทย

         ความหมายของสมัยก่อนประวัติศาสตร์  สมัยก่อนประวัติศาสตร์  หมายถึง  ระยะเวลาที่ดินแดนแห่งหนึ่งแห่งใดยังไม่มีหลักฐานบันทึกเรื่องราวเป็นลายลักษณ์อักษร ให้คนรุ่นต่อมาสามารถศึกษาเกี่ยวกับสถานที่นั้นๆได้ต้องอาศัยหลักฐานอย่างอื่นๆที่ไม่ใช่ลายลักษณ์อักษร เช่น เครื่องมือเครื่องใช้ เครื่องประดับ โครงกระดูกมนุษย์ และกระดูกสัตว์ เป็นต้น เมื่อใดที่ดินแดนนั้นๆมีการบันทึกเรื่องราวเป็นลายลักษณ์อักษรให้ทราบได้แล้วก็ถือเป็นสมัยประวัติศาสตร์ โดยที่หลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรเหล่านี้มิได้มีในรูปแบบเดียวแต่ในทางกลับกันมีได้หลายประเภทหลายรูปแบบ เช่น การจารึกลงบนแผ่นหิน หรือที่มักจะนิยมเรียกกันมากว่า ศิลาจารึก หรือการจารึกลงบนแผ่นดินเหนียว แล้วอาไปเผาไฟเพื่อให้กลายเป็นแผ่นอิฐหรือเขียนลงไปบนแผ่นผ้า แผ่นกระดาษ และวัสดุอื่นๆอย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นต้น

         การแบ่งยุคของสมัยก่อนประวัติศาสตร์ หลักฐานที่นักวิชาการนำมาศึกษาค้นคว้าเรื่องราวเกี่ยวกับสมัยก่อนประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ก็คือเครื่องมือเครื่องใช้ที่มนุษย์ประดิษฐ์ขึ้น โดยแบ่งสมัยก่อนประวัติศาสตร์ออกเป็นยุคต่างๆตามชนิดของวัสดและวิธีการที่นำวัสดุมาใช้ให้เกิดประโยชน์ในการดำรงชีวิตของมนุษย์