 |
|
|
         |
|
การดำเนินงาน งานขุดเจาะนั้นลำบากอย่างยิ่งเพราะมีเครื่องมือไม่เพียงพอมักต้องใช้แรงคนเป็นส่วนใหญ่ คนงานที่ใช้แบ่งเป็นสามพวกคือ นักพนันร่อนเร่ กรรมกรขี้เหล้า และพวกขี้ยาซึ่งเป็นพวกที่ทำงานดีที่สุด คนงานที่ติดฝิ่นจะได้รับค่าจ้าง่วนหนึ่งและเป็นฝิ่นอีกส่วนหนึ่งกรรมกรขี้ยาพวกนี้จะขยันมากเพราะถ้าม่ทำงานก็ไม่มีฝิ่น เชื่อกันว่าควันพิษต่างๆที่คลุ้มในอุโมงค์ถึงสูดเข้าไปเท่าไรก็ไม่อันตราย ควันฝิ่นสามารถกำจัดได้หมด กรรมวิธีในการขุดเริ่มด้วยการเจาะรูเล็กๆ โดยใช้สว่านหรือใช้แรงคนตอกสกัด เมื่อมีรูลึกเข้าไปตามความต้องการแล้วจึงเอาดินระเบิด ไดนาไมต์สอดเข้าไป แล้วใสส่เชื้อปะทุแก๊ปทำหน้าที่จุดระเบิด การต่อแก๊ปเข้ากับายชนวนใช้วิธีเอาคีมบีบให้ติดกันซึ่งมักมีปัญหาบ่อยๆคือ แทนที่จะรอคีมที่มีจำนวนจำกัด คนงานจึงใช้ฟันแทนคีม แก๊ปที่ระเบิดในปากอาจจะทำให้คนงานตายไปไม่กี่ราย แต่ว่ากันว่าเป็นาเหตุหนึ่งที่ทำให้คนงานจำนวนไม่น้อยฟันหลอหมดทั้งปาก การขุดเจาะใช้วิธีทันสมัยคือ ขุดเป็นสองช่อง ข้างบนและล่าง เพื่อความะดวกในการขนดินและหินจากอุโมงค์ และทำการขุดจากปลายอุโมงค์ทั้งสองข้างเข้าไปบรรจบกันตรงกลาง ซึ่งต้องมีวิธีการคำนวนอย่างแม่นยำเพื่อให้บรรจบกันพอดี เมื่อขุดลึกเข้า ทำให้ไม่มีอากาศพอเพียง ก็มีที่สูบอากาศจากภายนอกเข้าไปช่วย เช่นเดียวกับการขุดอุโมงค์ในปัจจุบัน เพียงแต่ว่าเครื่องสูบลมนั้นใช้เครื่องจักรไอน้ำเป็นกำลัง การขนดินและหินที่เจาะออกมาข้างนอก ส่วนใหญ่ใช้กำลังคนเพราะเป็นอุโมงค์ที่ไม่ยาวนักแต่ก็เป็นภาระอันหนักไม่น้อการขุดเจาะนี้ต้องใช้เวลาถึง 8 ปีจึงทะลุถึงกันได้ ระหว่างนั้นมีปริมาณหินที่ขุดออกมาทั้งสิ้นกว่า 60,000 ลูกบาศ์กเมตร ในระหว่างนั้นได้เกิดเหตุการณ์น่าสลดใจ คือ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้เสด็จสวรรคต และผู้ที่ได้รับมอบภาระในการสร้างกิจการรถไฟให้ก้าวหน้าตามพระราชปรารถนาคือ พระเจ้าลูกยาเธอ พระองค์เจ้าบุรฉัตรไชยากร กรมหมื่นกำแพงเพ็ชรอัครโยธิน เมื่อเสร็จการขุดเจาะแล้ว งานก่อสร้างต่อจากนั้นเป็นการผูกเหล็กและเทคอนกรีตทำผนังและหลังคาเพื่อความแข็งแกร่งและป้องกันน้ำรั่วซึ่ม ซึ่งต้องใช้เวลา 3 ปี จนถึงวันที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2461 เมื่อเสร็จงานคอนกรีตแล้วจึงมีพิธีชักรอกกตัวครุฑหล่อด้วยคอนกรีตขึ้นประดิษฐานเหนือปากอุโมงค์ทั้งสองด้าน ความสำเร็จในการก่อสร้างตัวอุโมงค์มิได้หมายความว่าขบวนรถไฟจะสามารถแล่นจากลำปางผ่านอุโมงค์ขึ้นไปู้เชียงใหม่ได้ทันที ปรากฏว่าต้องใช้เวลาอีกถึง 6 ปี เมื่อขุดเจาะอุโมงค์เสร็จเรียร้อยแล้ว ยังวางรถไฟจากลำปางไปได้ไม่ถึงปากอุโมงค์ด้านทิศใต้ เนื่องจากภูมิประเทศแถวปางหละอันเป็นป่าเปลี่ยวก่อนถึงขุนตาน แม้จะเป็นระยะทางเพียง 8 กม. แต่ก็เป็นโขดเขาสูงชัน ยากแก่การถางวางรางรถไฟมาก นอกจากป่ารกชันแล้วปรากฏว่าในช่วงทางระหว่างป่าหละกับปากอุโมงค์ต้องผ่านเหวลึก ซึ่งไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้จึงต้องใช้วิธีทำสะพานทอดข้าม สะพานข้ามสามแห่งนี้เรียกว่า ปางยางเหนือ ปางยางใต้ ปางหละ การสร้างสะพานให้ขบวนรถไฟในเมื่อ 70 ปีที่แล้วไม่ใช้เรื่องง่ายๆ ทั้งสามสะพานเป็นไม้ ไม่สามารถใช้เสาเป็นต้นๆค้ำยันจากก้นเหวได้ จึงต้องใช้ไม้ประกอบทำเป็นรูปหอสูงรอบรับรางตลอดความกว้างของเหว จำนวนหอที่ทำหน้าที่เสาจึงแสดงความกว้างของสะพานด้วย
 
|
|
คุณเข้ามาเยี่ยมชมลำดับที่
ตั้งแต่วันอาทิตย์ที่
8 กันยายน พ.ศ. 2545 Copyright(c) 2002 waleethip. All rights reserved. |