ไชเท้า

      ไชเท้าเป็นผักสวนครัวที่เราเอามาทำอาหารได้ทั้งดิบ และสุกโดยนำมาปรุงเป็นแกงจืด แกงส้ม และใช้ทำเป็นผักดองหรือผักเค็ม ซึ่งเรียกกันว่า หัวไชโป๊ว นอกจากนั้นยังนำมาทำเป็นยำต่าง ๆ หรือเป็นส่วนหนึ่งของสลัดผักได้ หัวไชเท้าเป็นผักที่มีคุณค่าทางสารอาหารหลายอย่าง อาทิเช่น วิตามินซี กลูโคส ธาตุแคลเซียม ฟอสฟอรัส และไนอะซิน ส่วนใบของหัวไขเท้านั้นสามารถนำไปเตรียมเป็นโปรตีนในการผลิตอาหารเสริมต่าง ๆ ไชเท้ามีชื่นเรียกต่าง ๆ ดังนี้ หัวผักกาด หัวผักกาดขาว หัวไชเท้า ผักกาดจีน ผักขี้หูด ผักเปิ๊กหัวไหล่ฮก จี๋ชัง

        ไชเท้าเป็นพืชล้มลุก ลำต้นสูงประมาณ 20-100 ซม. ในตำราไทยกล่าวไว้ว่า น้ำคั้นจากหัว รับประทานเป็นยาบำรุงประสาท แก้อาการผิดปกติเกี่ยวกับหลอดลม และทรวงอก ส่วนตำรายาพื้นบ้านขงอินเดียระบุไว้ว่ารับประทานหัวไชเท้าจะช่วยให้นอนหลับ และแก้โรคประสาทได้ ซึ่งก็เหมือนตำราไทย ส่วนในปัจจุบันนี้ได้มีการศึกษาวิจัยพบว่า ในเมล็ดของหัวไชเท้ามีสารซัลโฟราฟีน (Sulphoraphene) ซึ่งมีฤทธิ์ฆ่าเชื้อแบคทีเรียบางชนิด เช่น Streptococcus และ Pneumococcus และมีสารราฟานิน (Raphanin) ซึ่งมีฤทธิ์ฆ่าเชื้อแบคทีเรียชนิดกรัมบวก และกรัมลบได้หลายชนิด

     เนื่องจากหัวไชเท้ามีวิตามินซีสูงมากประมาณ 26 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ จึงช่วยป้องกันและรักษาโรคเลือดออกตามไรฟัน หรือโรคลักปิดลักเปิดได้