ตัวอย่างสาธกโวหารแบบร้อยแก้ว

                                   คนที่พูดความจริง ถือเอาสัตย์ธรรมเป็นที่ตั้ง ปราศจากครั่นคร้ามต่างๆจึงมีความสุข แต่คนที่พูดคำเท็จนั้นเปรียบประดุจยืนอยู่บนปลายหอกหรือหลาวต้องระวังตัวกลัวเพลี่ยงพล้ำอยู่เสมอ ตัวนึกว่าตัวปิดความลับไว้มิด แต่ความรู้สึกนี้กลับทำตนเองให้รั่ว ไขความสว่างเป็นพิรุธ ปรากฎแก่ตาผู้อื่น ศรีปราชญ์กล่าวไว้ในคำฉันท์อนิรุทธ์ว่า "ควันความบ่ควรความ  ฤาจะปิดจะป้องคง"