เวลาส่วนใหญ่ของฉัน  ไม่ว่าจะเป็นตอนตื่น  หรือตอนหลับ ฉันแทบจะไม่ได้อยู่คนเดียวเลย เมื่อใดที่ฉันหิว ฉันไม่เคยต้องอด ของกินที่ฉันชอบจะถูกเตรียมไว้พร้อมเสมอ ฉันจึงไม่เคยหิว  ในเวลาที่ฉันกลัว  ฉันไม่เคยต้องกลัวเพียงลำพัง  จะมีคนคอยบอกกับฉันเสมอว่า  “ไม่ต้องกลัวนะลูก”แล้วมันก็จะทำให้ฉันรู้สึกว่าหายกลัวและอุ่นใจขึ้นมาทันที

 “ลูก” คือคำที่ฉันถูกเรียกเสมอมา ถึงฉันจะบอกไม่ได้ว่า คำคำนี้มีความหมายหรือสำคัญมากแค่ไหนสำหรับคนอื่นๆ  แต่สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งฉันเรียกเขาว่า“แม่” จะบอกกับฉันว่าฉันมีความหมายและมีความสำคัญต่อเขามากฉันบรรยายไม่ได้หมดว่ามีอะไรที่ฉันได้รับจากแม่  ฉันบอกได้แต่เพียงว่า  ฉันไม่เคยรู้สึกว่าฉันไม่เท่าเทียมคนอื่น  หูของฉันไม่ได้ยิน  แม่คอยเป็นหูของฉัน  ฉันจึงได้ยินเสียงของความหวังดี  ความห่วงใยของแม่เสมอ  บางคนอาจจะหัวเราะที่ฉันพูดออกเสียงไม่ชัดและบอกว่าไม่เข้าใจที่ฉันพูด  แต่แม่ไม่บอกว่าอย่างนั้น  แม่จะบอกว่า “พูดใหม่ลูก  พูดช้าๆ”  แม่พยักหน้าพร้อมกับคำตอบดีๆ  ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันก็ไม่แตกต่างจากคนอื่น  เพื่อนในทุกเส้นทางของฉันก็คือแม่ไม่เพียงแค่ฉันเท่านั้นที่ได้รับการดูแลจากแม่  แต่ทุกคนในบ้านก็คือแม่คอยดูแลอย่างดีเช่นกัน  ฉันจึงไม่ต้องถามเลยว่าแม่เหนื่อยไหม เพราะว่าคนที่ต้องทำงานและดูแลทุกคนและทุกเรื่อง  คงจะเหนื่อยไม่น้อย  แต่ความเหนื่อยไม่ได้ทำให้แม่รักและห่วงใยฉันน้อยลงไป  ฉันคงจะช่วยอะไรแม่ได้ไม่มากฉันพยามยามจะเป็นภาระของแม่ให้น้อยที่สุด  อย่างน้อยในเวลาที่แม่ต้องเหนื่อยกับงาน  แม่ก็ไม่ต้องเป็นกังวลกับฉัน  ฉันอาจทำให้แม่มีความสุขตลอดเวลาไม่ได้  แต่ฉันจะไม่ให้แม่ร้องให้

                จนถึงวันนี้สิ่งที่ฉันได้รับจากแม่  แม่ไม่ได้ส่งให้ด้วยมือแต่แม่ส่งให้ทางใจและให้ด้วยความรู้สึกไม่ใช่เพราะหน้าที่  ฉันจึงจะตอบแม่ด้วยใจและความรู้สึกเช่น เมื่อแม่บอกกับฉันว่าถึงฉันจะไม่เป็นคนเก่ง  ก็ขอให้เป็นคนดี  ฉันจึงตั้งใจจะเป็นคนดีเพื่อแม่

                                                            ด.ญ. ศศินันท์ สุวรรณา

                                                                 ม.2/1 เลขที่20